Engelimle Sev Beni

Kimbilir kaç yüz kere kavga ettik seninle,
Kimbilir kaç bin kez söyledim bu cümleyi,
Engelimle sev beni...

Olmadı beceremedin
Kabul edemedin bir türlü,
Oysa... ne çok sevmiştin beni sen evlenirken????

Kör mü oldun? Görmüyor musun artık?
Ben bir zamanlar deli gibi aşık olduğun kadınım hala
Sağır mı oldun? İşitmiyor musun artık?
Ben uğruna herşeyi göze aldığın kadınım hala
Disiz mi oldun? Konuşamıyor musun artık?
Ben bir zamanlar güzelim, gülüm dediğin kadınım hala

Konuşsana, baksana, duysana aşkım
Yok yok sen ne görme ne işitme ne de konuşma engelli değilsin
Engelli olan benim ama benim sadece yürüme engelim var sadece...
Acıyorum sana bitanem sen Duygu Engelli olmuşsun, insan olduğunu unutmuşsun...
En kötüsü de bu...
Biliyorum çok zor kabullenmek
Ama sen...
Sen biricik aşkım...
Sen kolay olanı seçtin!
Benim yanıma kalıp mücadele bile etmedin!
Sen en kolayını seçtin!
Beni engelimle, sensizliğimle bırakıp gittin!
Asıl tramva buydu belki de...
Evet evet en acısı buydu aslında...
Hala hatırladıkça canımın yanması bu yüzden olsa gerek,
İçimi sızlattın be bitanem...

Sen bana en büyük engel oldun biliyor musun?
Ben mi istedim bu durumu???
Ben de istemezmiydim sanıyorsun beraber hayat yoluna devam etmeyi
Ama olmuyor işte yapamıyorum,
Bu yüzden suçladın beni hep, kabul etmedin!
Engelimle sevemedin!

Yürüyemiyorum artık ne yapayım?
Elele gezdiğimiz bu şehrin sokaklarında artık yalnızsın üzgünüm ama elimde değil,
Çocuklar gibi koştuğumuz kırlarda yalnızsın artık ne yapayım koşamıyorum ben
Tatillerde de seni yalnız bıraktığım için üzgünüm yüzemiyorum artık
Ne çok severdin beni denizdeyken omuzlarına alıp uzaklara atmayı
Ben istemez miyim sanıyorsun yunuslar gibi yüzmeyi
Ne çok özledim bi bilsen denize girmeyi...

Sana engelimle sev beni derken, başaramayacağını düşünmemiştim bile...
Yanımdayken bile yalnızlığı yaşattın bana sen!
Seninleyken de sensizliği!
O kadar ağırdı ki sözlerin; kalbime bıçaklar saplanırdı her kavgamızda
Ben aynı kadınım aslında hiç değişmedim ki ruhum aynı
Biliyorum artık 36 beden değilim ama inan ben istemedim ki kilo almayı hep kortizonlu ilaçlar yüzünden şiştim suç benim mi?
Düğünlere, türkü barlara, konserlere gelmedim seninle,
Dans etmek istemeni, ısrar etmeni, yaşamak istemedim çaresizliğimi
Ayakta duramıyorum acıdan, ayaklarım beni taşımıyorsa ne yapayım ben? suç benim mi?
Git hayatını yaşa derken
Aslında ''git Me yanımda kal '' deyişimi duymadın bile...
Şimdi düşünüyorum da sen zaten gitmeye kararlıydın.
seni o kadar sevmişim ki git dedim, git hayatı doya doya yaşamaya devam et, git dedim
Gözlerim bakma derken bakmadın bile arkanı dönüp bakmadın bile, o son bakışımı görmeden hızlıca gittin...

Sensiz kaç bahar geçti? Kaç yaz? Kaç kış geçti?
Sayamadım bile...
Bitanem sen beni yaşamın kıyısında bırakıp gittin!
Acılarımla, tükenişlerimle bırakıp gittin sen!
Engelimle sevemedin, sevmeyi denemedin bile...

Zamanla alıştım sensizliğe, yaşama tutundum yeniden,
Senin kabullenemediğin engelimi kabullendim önce...
Sonra yavaş yavaş bu yeni hayatımı sevmeye başladım,
Sana inat, kadere inat gerçekten yaşamaya başladım ben,
Yaşamın kıyısında değilim artık!
Tam ortasındayım hayatın. Çalışıyorum, üretiyorum, kendime, aileme (oğlum ve ben), bu ülkeye faydalı olmak için mücadele ediyorum. artık geriye dönmek istemiyorum.
ENGELİMLE SEVİYORUM KENDİMİ!

Ben senin yapamadığını yaptım, başardım sevgilim ve artık yalnız da değilim?
Bir dostum var bana senden yakın
O bana hiç kızmıyor, hiç isyan etmiyor, hiç küfür etmiyor
O çok sessiz, ben sızlansam da, söylensem de karşı çıkmıyor
O beni çooook seviyor, hem de engelimi benden çok seviyor?
Dostumla biz artık çok mutluyuz,
Bazen ıslatıyorum onu gözyaşlarımla ama o beni yine de terketmiyor senin gibi
O benden ben ondan vazgeçemeyiz birbirimizden artık
Bazen anlatıyorum saatlerce beni dinliyor hiç sıkılmadan, bıkmadan
Dostumla biz çok mutluyuz artık
Tekerlekli sandalyemle dost olmayı başardık biz...
O bir zamanlar acıyarak baktığın sandalyem şimdi benim en büyük dostum, can dostum hem de...
Sandalyem benim birick sırdaşım, arkadaşım, eşim, dert ortağım...

Niye döndün bitanem?
Engelimle sevmek için beni çooook geç kaldın sen!
Lütfen hemen şimdi pişmanlıklarını da al git hayatımdan
Kalbimin kapıları sana kapandı çok uzun zaman önce
Tamam itiraf ediyorum ; hep aralıktı ilk zamanlar hep dönersin diye beklemiştim umutla
Umutlarım soldu zamanla tıpkı bahçedeki çiçekler gibi...
Gelmez dediler senin için hep
Gelecek bir gün derdim hep inatla
Zaman seni unutmamı sağlayamadı
Zamanla geçer dediler ama zaman geçti durmadan senin terkedişinin acısı hiç geçmedi
Şimdi çok geç bitanem...
Lütfen şimdi pişmanlıklarını da al git artık
Gözyaşlarını da, iç hesaplaşmalarını da, vicdan azaplarını da al götür yanında...
İçimdeki çiçekler yeni açmışken
artık mutluyken, sandalyemle bu kadar iyi dost olmuşken biz seni istemiyoruz artık!
Engelimle aramıza giremezsin artık.
Boşuna bitanem...
Ben hala aynı kadınım ama büyüdüm, olgunlaştım
Ve artık seni engelsizliğinle ben istemiyorum, sen beni engelimle istesen bile....